vrijdag 15 juni 2012

Sorry....ADHD!

In deze tijd is het nodig om je te excuseren voor je ADHD. 'Men' heeft er een mening over. 'Men' vindt dat deze diagnose maar te pas en te onpas wordt gegeven. Bovendien krijgen kinderen met die diagnose veel te snel een pilletjes. Onze staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten zegt het, Schippers zegt het, er is een boek over geschreven. Wat goed dat nu eindelijk overal gezegd en geschreven mag worden dat het eigenlijk maar een beetje nonsens is met die ADHD. Dat vond 'men' al jaren! Want zeg nu zelf: iedereen is toch wel eens een beetje ongeconcentreerd en afgeleid. En als ze achter de tv zitten of een spelletje spelen op de computer hebben ze 'ineens' nergens last van. Trouwens bij opa en oma zijn ze wel lief. Dan zal er toch wel iets aan de opvoeding mankeren he?
Omdat die kinderen thuis geen orde en regelmaat krijgen zijn ze in de klas ook niet te handhaven, en daar heeft mijn kind last van...Wat bedoel je met druk? Mijn kind is ook druk! Maar dan ga ik toch niet meteen naar een specialist om een etiketje te halen? Je moet eens wat strenger voor hem zijn! Je had goed na moeten denken voordat je kinderen wilde. Wie zegt dat opvoeden makkelijk is? Maar omdat je dat moeilijk vind ga je een diagnose vragen. Er is niets mis met hem, geeft hem mij maar een weekend. Of een week! En die medicijnen is dat nu wel nodig? Het zijn pure drugs. Ze raken er verslaafd aan. En dan zul je zien dan hebben ze steeds meer nodig...

Ik word er wel eens moe van. Tegenwoordig heb ik de neiging om het bij die andere stoornis, autisme te laten. Want dat is een beetje een onbegrepen stoornis. Hoewel ik al signalen krijg van ouders van kinderen met PDD-NOS dat daar ook al kritiek op is. Probleem is ook het uitleggen. Want hoe maak je nu duidelijk dat je kind constant aangestuurd moet worden en afhankelijk is van jouw structuur. Dat het daarom erg moeilijk is je op school te handhaven. Maar ook om op stage bij je werk te blijven, en het weer op te pakken als je meeloopt met een klant. Dat je niet eens maar steeds vergeet je ov-chipkaart (als die al niet kwijt is) tijdig op te laden. Dat je nooit mobiel bereikbaar bent omdat je vergeet beltegoed te kopen. Je krijgt geen abonnement want dan bel je voor gigantische bedragen.
Je kunt geen grenzen stellen en betaald dus maar gewoon ieder rondje. En al die lidmaatschappen omdat je op iedere aanbieding in gaat. Soms ben je gewoon verrast omdat je alweer vergeten bent wat je op internet hebt ingevuld.  Soms krijg je prijzen waarvan je bij god niet weet waar je ze mee verdiend hebt. Nu praten je ouders over mentorschap om je te helpen met je geld om te gaan. Je bent een trouwe harde werker maar zult nooit het tempo halen dat vereist is. Toetsen zijn een complete verrassing voor je. Je hebt wel een agenda maar....Je hoort nog geen 20% van wat de mentor zegt. Je ouders nemen je regelmatig even apart en dan weet je het weer (voor even). Je komt steeds weer te laat. Als je om kwart over zes opstaat ben je er niet om kwart over negen. Als je ouders niet zeggen dat je je medicijnen moet innemen en tanden moet poetsen doe je het niet. Niet omdat je niet wilt...
Het was heel moeilijk om je grens met alcohol te leren kennen omdat het je zo ontremde. Met alcohol voel je je niet zo angstig en onrustig maar wanneer heb je genoeg. Eigenlijk weet je dat nog steeds niet, want je voelt het niet aan, dus hou je je maar aan de regels en aantallen. En de barkeeper van de voetbalvereniging kent jou en houdt een oogje in het zeil.
Je bent meestal goed gehumeurd, je bent enthousiast en als iets je boeit geef je je voor 200% Bij voetballen draaf je over het hele veld, van links naar rechts en ben je helemaal leeg na afloop. Bij een trainingspartijtje doe jij niet rustig aan, voor de lol, maar ben je ook fanatiek. Dat snapt niet iedereen. Je wil graag iets voor een ander doen en wilt met iedereen vriend zijn. Je geeft vaak meer dan je terugkrijgt. Je reageert vaak te snel en te eerlijk.

Straks ga je op jezelf. Dat wil je graag, los van je ouders op eigen benen. Je snapt wel dat je hulp nodig hebt maar vindt dat moeilijk om te vragen. Dat moet je wel gaan leren! Je schrijft vaak dat je gestressed bent. Je hebt vaak het gevoel dat je erg je best doet maar dat het nooit genoeg is. Soms ben je down omdat ineens teveel fout gaat. En soms snap je het dan achteraf wel en vind je jezelf stom.

Van je ADHD en autisme heb je nooit een probleem gemaakt. Dat hoort gewoon bij mij zeg je dan. En je bent in goed gezelschap. Je broer is eigenlijk je grootste vriend. Ik ben ermee geboren. Nooit heb je je geschaamd of was je boos. Een tijdje vond je je medicijnen niet meer zo nodig. Maar toen ging het niet goed. Er waren opeens wel erg veel dingen die niet goed gingen en je maakte ook ruzie. Je was vrolijk en dan opeens boos of verdrietig, maar dan heel snel weer vrolijk. Steeds aanvaringen om niks om daarna weer gezellig te zijn. Je werd er moe van. Nu ben je uit jezelf weer begonnen. Een dag later zei je je rustiger te voelen. Dus helpen wij je weer herinneren.

Maar de gezondheidszorg wordt duur. En dus heeft men bedacht dat er minder diagnoses moeten komen. En minder diagnoses = minder dure pillen. Natuurlijk geeft men er een andere draai aan, het zou om gezondheid gaan. Maar als die pillen je nu beter laten functioneren? Vandaag las ik in de krant dat er 5 keer zoveel zware gevallen jeugzorg zijn in vergelijking met een paar jaar geleden.
Wat ik mis is de waarom vraag. Want hoe komt het dat er meer diagnoses gesteld zouden worden? En zijn dit alleen kinderen of ook volwassenen? Is de ontwikkeling van de wetenschap hier debet aan (makkelijker herkend). En wat zijn de invloeden van de huidige maatschappij? Want hoe komt het dat er zoveel meer zwaardere gevallen in jeugdzorg zitten? Is er een verband en zo ja hoe dan? Is het niet zo dat we steeds meer eisen en steeds vaker de deur dichtslaan voor alles wat naar anders riekt?
In dat geval zou je de maatschappij moeten veranderen. Hoeveel kinderen redden het niet in het onderwijs? Steeds vaker vallen kinderen uit de boot, passend onderwijs ten spijt. Als kinderen zich niet ontwikkelen zoals zou moeten dan wil je je kind helpen.

Ik ben verontwaardigd over 'meningen' Ik vind dat onze kinderen met ADHD kansen verdienen.
Eerlijke voorlichting helpt. Ik hunker naar feiten over ADHD want mensen roepen veel te snel en veel te ongenuanceerd iets. Er worden onwaarheden verkondigd. Het wordt tijd ons te verweren.
Het gaat immers om de toekomst van onze kinderen!
Hierbij roep ik jullie op om jullie reactie en/of steunbetuiging te geven op http://www.we-bouwen-samen.nl

Miek

1 opmerking:

  1. Ik kan niet anders zeggen dan hulde! Omdat het zo helder verwoordt is. Omdat tegengeluid met wat er wel speelt zo belangrijk is. ADHD nu een NOG groter probleem wordt door de media omdat het welhaast een vies woord word. Waar is de tolerantie? Waarom neemt niemand de moeite om ons te intervieuwen? De klok willen luiden maar niet weten waar de klepel hangt en onze kinderen worden met het afwaswater telkenmale weer weggegooid. Wij als ouders zullen net zo lang het nodig blijkt de keerzijde van de medaille laten zien! En daar ga ik zelf als moeder heel ver in als het moet!
    Angelique

    BeantwoordenVerwijderen